17 ایسّائے هپتادێن مرید گۆن شادهی پِر ترّتنت و گوَشتِش: ”او هُداوند! چه تئیی نامئے زۆرمندیا، جِنّ هم مئے هُکما مَنّنت.“
سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.
باوَرمندان، اے نشانی گۆنَ بنت: منی نامئے سرا، جِنّان چه مردمانَ کَشَّنت، نۆک نۆکێن زبانان هبرَ کننت،
چه اِشیا رَند، هُداوندێن ایسّایا دگه هپتاد مرید گچێن کرت و هما شهر و مێتگان که رئوگی اَت، چه وت پێسر، دو دوا راهی داتنت و
بله په اِشیا دِلوشّ مبێت که جِنّ شمئے هُکما مَنّنت، شمئے دِلوشّی اے ببیت که نامۆ آسمانا نبیسگ بوتگ.“
هما شهرئے نادْراهان دْراه کنێت و مردمان بگوَشێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت.
ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد لۆٹتنت، آیانا سجّهێن جِنّ و پلیتێن روهانی در کنگ و ناجۆڑیانی دْراه کنگئے زۆر و اِهتیاری هم دات.
سُهل و اێمنیئے هُدا، همے زوتّان شئیتانا شمئے پادانی چێرا هورتَ کنت. مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے رهمت شمئے همراه بات.