48 یَهودیان آییئے پَسّئوا دَرّاێنت: ”ما نگوَشت که تئو سامِریے ائے و ترا جِنّے پِر اِنت؟“
شاگردا همینچُک بَسّ اِنت که وتی استادئے پئیما ببیت و گُلام وتی هُدابُندئے پئیما. وهدے لۆگئے هُدابُندِش بِلزَبول گوَشتگ، گڑا لۆگئے اے دگه مردمان اَلّم بدترێن نام پِرَ بندنت.
ایسّایا وتی اے دوازدهێن کاسِد رئوان دات، کَڈّن کرت و گوَشتنت: ”درکئومانی گوَرا مرئوێت، آ شهران هم مرئوێت که اۆدا سامِری جَهمنند اَنت،
یَهیا آتکگ، نه نانَ وارت و نه شرابَ نۆشیت، گوَشنت: ’جِنّی پِر اِنت،‘
بله وهدے پَریسیان اے هبر اِشکت، گوَشتِش: ”اے، گۆن جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“
پمێشکا شمارا گوَشان که هر گناه و کُپر، بَکشگ و پهِلّ کنگَ بیت، بله هُدائے پاکێن روهئے بارئوا سِلّێن هبر و کُپر، پهِلّ کنگَ نبیت.
او دورو و دوپۆستێن مردمان! اِشئیا نبیا چه هُدائے نێمگا شمئے بارئوا شَرّ گوَشتگ:
وهدے اورشَلیمئے شهرئے یَهودیان وتی لهتێن دینی پێشوا و لاوی کَبیلهئے مردم یَهیائے کِرّا رئوان دات که جُست بگرنت: ”تئو کئے ائے؟“ آییا اِنکار نکرت، تچک و په راستی گواهی دات و گوَشتی: ”من مَسیه نهآن.“
بازێنێا گوَشت: ”آییا جِنّے پِر، گنۆکے، چێا آییئے هبران گۆشَ دارێت؟“
شما منا استاد و هُداوندئے ناما تئوارَ کنێت، راستَ گوَشێت، من هما آن.
سامِری جنێنا گوَشت: ”تئو وَه یَهودیے ائے و من سامِری جنێنے آن، تئو چۆن چه من آپَ لۆٹئے؟“ جنێنا پمێشکا چُش گوَشت که یَهودی گۆن سامِریان سلام و دْوا نکننت.
مردمان گوَشت: ”ترا جِنّے پِر اِنت، کئے ترا کُشیت؟“
یَهودی وتمانوتا گوَشگا لگّتنت: ”بلکێن وتا کُشگَ لۆٹیت که گوَشگا اِنت: ’آ جاها که منَ رئوان شما آتکَ نکنێت.‘“
یَهودیان گۆن آییا گوَشت: ”نون ما پکّا زانێن که ترا جِنّے پِر. اِبراهێم و سجّهێن نبی مُرتنت، بله تئو گوَشئے: ’هرکَس که منی هبرا بزوریت، هچبرَ نمریت.‘
چێا که مَسیه هم وتی وَشنۆدیئے پدا نهاَت، اَنچُش که نِبشته اِنت: ”تئیی رَد و بد کنۆکانی رَد و بد، منی سرا کپتگاَنت.“
ترا باور اِنت که هُدا یکّے. شَرّ اِنت. دێه و جِنّانی باور هم همِش اِنت و چه تُرسا لَرزنت.