20 او نادان! په بێکِردێن باوَرمندیئے بێبَر و بێسَمَریا دَلیل و نشانیَ لۆٹئے؟
هرچُنت که هُدااِشَ زانت، بله هُدایی اِزّتِشَ ندات و شُگرِشَ نگپت. اِشیئے بدلا، وتی ناهودگێن پِگر و هئیالانی تها گُمراه بوتنت و آیانی ناسرپدێن دل تهاریا پۆشِت.
چێا که مئے باور اِش اِنت که اِنسان چه باورمندیا پاک و پَلگار زانگَ بیت، چه شَریَتئے کارانی کنگا نه.
بله، او اِنسان! په راستی تئو کئے ائے که گۆن هُدایا یکّ و دو بکنئے؟ اے شَرّێن هبرے که اڈّ کرتگێنے وتی اَڈّ کنۆکا بگوَشیت: ”چیا منا اے پئیما اڈِّت کرتگ؟“
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
اگن کَسے وتا مزنَ لێکیت بله هچّے نهاِنت، آ وتا رَد دئیگا اِنت.
لهتێن اُستادا اے چیزّ یله کرتگاَنت و گُمراه بوتگاَنت و بێماناێن گپّانی تها مان گیشّتگاَنت.
چێا که سَرکشّێن مردم و پوتّار و پرێبکار باز اِنت، هاس سُنّت کنگئے منّۆکانی تها.
آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے ”هُدادۆستیا“ پائدگے نێست.
بے کار و کِردا، باوَرمندی مُرتگ.
هئو! بزان، هما دابا که بے روها، جسم و جان مُرتگ، بے کار و کِردا باور هم مُرتگ.