13 ماتا گوَشت: ”منی چُکّ! تئیی بدَلا نالَت منی چَکّا کپات. بَسّ منی هبرا گۆش دار، برئو و شِنکّان بیار.“
هُداوندا گوَشت: ”دو راج تئیی لاپا اِنت. دو کئوم چه تئیی لاپئے تها سِدیت. یکّ راجے چه دومیا زۆرمندترَ بیت و مسترێن، کَسترێنئے هِزمتا کنت.“
آکوبا گوَشت: ”پێسرا گۆن من سئوگِند بوَر.“ گڑا آییا سئوگِند وارت و وتی پێدائِشی هَکّی آکوبئے کِرّا بها کرت.
گڑا آکوب شت، شِنکّی گپت و وتی ماتئے کِرّا آورتنت و ماتا وشتامێن ورگے هما پئیما اَڈّ کرت که آکوبئے پتا وشَّ بوت.
منی چُکّ! نون منی هبرا بگر. زوتّ چه اِدا بتَچ و هارانا، منی برات لابانئے کِرّا برئو.
منی چُکّ! نون منی هبرا شَرّ دلگۆش کن و همے پئیم که من ترا گوَشان، اَنچۆ بکن:
من وت آییئے سلامتیئے زِمّها زوران. آییا چه منی دستا بلۆٹ. اگن من تئیی چُکّ پدا نئیاورت و په تئو سر نکرت، تان زندگ آن تئیی گنهکار آن.
سجّهێن مردمان گوَشت: ”اِشیئے هۆن مئیگ و مئے چُکّانی گردنا ببیت.“