هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”بچار، من چه آسمانا په شما نگنَ گوارێنان. مهلوک هر رۆچ ڈنّا در بیئیت و وتی هما رۆچئے کِساسا نگن مُچّ بکنت و بزوریت. اے پئیما آیانَ چکّاسان که بارێن منی شَریَتئے راها رئونت یا نه.
اے چَکّاس پمێشکا کاینت که شمئے مُهر و مُهکمێن باور ایسّا مَسیهئے زاهر بئیگئے وهدا ستا کنگ و ساڑایگ و اِزّت دئیگ ببیت. شمئے باور چه زئوال بئیۆکێن سُهر و تلاها باز گێشترَ کرزیت، بِلّ تُرے سُهر چه آسا گوَستگ.