12 هما که شمارا جنجالَ کننت، وتا گوَهتَگ کناتنت.
هر سُنّت نکرتگێن مردێن که جِسمی سُنّت کنگ نبوتگ، چه وتی کئوما سِندگَ بیت، چێا که منی اَهد و پئیمانی پرۆشتگ.“
لابانا گوَشت: ”شَرّ اِنت. اَنچُشَ کنێن.“
هپت رۆچا بێهُمیرێن نگن بوَرێت. هرچے هُمیر که شمئے لۆگان هست، ائولی رۆچا دئورِش بدئیێت. چێا که هرکَسا که ائولی رۆچا بگر تان هپتمی رۆچا هُمیری چیزّے وارت، آ مردم چه اِسراییلئے کئوما سِندَگَ بیت.
هرکَسا اِشیئے پئیمێن وشبۆے اَڈّ کرت یا اَنچێن مردمێا پِری مُشت که دینی پێشواے نهاِنت، چه وتی مهلوکا سِندگَ بیت.‘“
گوَشتِش: ”تئو وت سرا تان پادان گناهئے چُکّ ائے و مارا تالیمَ دئیئے؟“ گڑا آ مردِش گَلّێنت.
ما اِشکتگ که بے مئے پرمانا چه مئے نیاما لهتێن باوَرمند همانگُر آتکگ و گۆن وتی هبران شمارا دِلتپرکه و پرێشانِش کرتگ.
وهدے هَنّانیایا اے هبر اِشکتنت، زمینا کپت و ساهی دات. هرکَسا که اے هبر اِشکت، آییئے دلا بلاهێن تُرسے نِشت.
پِتْرُسا گوَشت: ”چیا په هُداوندئے روهئے چَکّاسگا گۆن یکدگرا همدست بوتێت؟ بچار، همایان که تئیی مرد کبر کرت انّون دَروازگئے دپا اَنت و ترا هم ڈنّا برنت.“
سُنّت کنگئے هبر پمێشکا چست بوت که لهتێن درۆگێن ”برات“ مئے نیاما پُتِرتگاَت که مئے جاسوسیا بکننت و هما آزاتیا که مارا چه ایسّا مَسیهئے برکتا هستاِنت، سرپد ببنت تانکه مارا گُلام بکننت.
منا هُداوندئے سرا سِتک اِنت و دلجم آن که شمئے دلا دگه هئیالَ نئیئیت. آ مردم که شمارا مان گیشّێنَگا اِنت، آ وتی ملاما پُرَّ کنت، هرکَس که ببیت.
انچێن مردمے که باورمندانی رُمبا پرُشت و پرۆشَ کاریت، یکّ و دو رندا آییا هبردار کن. اگن شَرّ نبوت، وتا چه آییا دور بدار.