10 منا هُداوندئے سرا سِتک اِنت و دلجم آن که شمئے دلا دگه هئیالَ نئیئیت. آ مردم که شمارا مان گیشّێنَگا اِنت، آ وتی ملاما پُرَّ کنت، هرکَس که ببیت.
ما اِشکتگ که بے مئے پرمانا چه مئے نیاما لهتێن باوَرمند همانگُر آتکگ و گۆن وتی هبران شمارا دِلتپرکه و پرێشانِش کرتگ.
البت دگه وشّێن مِستاگ نێست، بله لهتێن مردم هست که شمارا مان گیشّێنَگا اَنت و مَسیهئے وشّێن مِستاگا بدل کنگَ لۆٹنت.
سُنّت کنگئے هبر پمێشکا چست بوت که لهتێن درۆگێن ”برات“ مئے نیاما پُتِرتگاَت که مئے جاسوسیا بکننت و هما آزاتیا که مارا چه ایسّا مَسیهئے برکتا هستاِنت، سرپد ببنت تانکه مارا گُلام بکننت.
آ که کلیسائے تها سرۆک زانَگَ بوتنت، آیان منی تالیمانی تها هچّ چیزّ گێش نکرت. چۆناها هم منی کرّا اے گپّا هچّ اَرزش نێستاَت که آ چینچُک نامدار اَنت، چێا که هُدا رو و ریا نکنت.
او بےاَگلێن گَلاتیان! کئیا شمارا سِهر کرتگ؟ ایسّا مَسیهئے سَلیب کشّگئے کِسّه گۆن شما اَنچۆ پَکّاییا بئیان کنگ بوت که هر چیزّ پوره شمئے چمّانی دێما زاهر بوت.
منا په شما ترسیت، که بلکێن من شمئے سرا مُپت و ناهودگێن جُهدے کرتگ.
اے مردم په پُرجۆشی شمئے رندا کپتگاَنت، بله اِشانی نیّت شَرّ نهاِنت. اے مردم شمارا چه ما سِندگَ لۆٹنت که شما په اِشان پُرجۆش ببێت.
درێگتا من اَنّون شمئے کِرّا بوتێنان و من بتوانتێن گۆن شما په نَرمتئواری هبر بکرتێن، چێا که هئیران آن شمارا چۆن بکنان.
هما که شمارا جنجالَ کننت، وتا گوَهتَگ کناتنت.
شما شَرّ دێما رئوان اَتێت. کئیا شمارا چه راستیئے پرمانبرداریا داشت؟
چه اِد و رند کَسّ په من جنجال اَڈّ مکنت، چێا که هما آزار که من په ایسّائیگی کَشِّتگاَنت، آیانی نشان انگت منی بدنا پِر اَنت.
گُڑا باید اِنت ماشُما سجّهێن که رُستگ و بالِگ اێن، اَنچُش هئیال بکنێن. اگن شما دگه هئیالے بکنێت، پدا هم هُدا راستێنا په شما زاهِرَ کنت.
شمئے بارئوا ما هُداوندئے برکتا دلجم اێن که شما هما چیزّان کنگا اێت و دێمترا هم کنێت که ما شمارا آیانی هُکما دئیێن.
چه اِشان یکّے هیمِناووس اِنت و یکّے سِکندَر که من چه کلیسایا کَشّتگ و یَککِرّ کرتگاَنت که اِبرت بگرَنت و کُپر مکننت.
من دلجم آن که تئو پرمانبردارے ائے، پمێشکا په تئو نبشته کنگا آن، چێا که منَ زانان، اینچُک که منَ گوَشان، تئو گێشترَ کنئے.