12 بله شَریَتئے بُنیاد ایمان نهاِنت، اَنچۆ که نبشته اِنت: ”هما که شَریَتئے سرا کارَ کنت، همے کارانی وسیلها زندگَ مانیت.“
ایسّایا گوَشت: ”تئو چێا نێکیئے بارئوا چه من جُستَ کنئے؟ ’نێکێن‘ تهنا یکّے، آ هُدائے جند اِنت، اگن تئو زِندمانَ لۆٹئے، گڑا هُدائے هُکمانی سرا کار کن.“
اگن گِچێن چه رهمتئے راها اِنت، گڑا چه اِد و رَند چه کار و کِردا نهاِنت، اگن چه کار و کِردا بوتێن، گڑا چه اِد و رَند رهمت، رهمت نبوتگاَت.
پرچا که اگن شَریَتئے رَندگیر و مَنّۆک میراسدار بوتێننت، باور بےاَرزش و واده بێمانا اَت،
پمێشکا، واده باورئے سرا اۆشتاتگ، تان وادهئے بُنرِد رهمت ببیت و آییئے سَرجم بئیگ په اِبراهێمئے سجّهێن نَسل و پَدرێچا زمانت کنگ ببیت. اے واده تهنا په شَریَتئے رَندگیر و مَنّۆکان مبیت، په آیان هم ببیت که گۆن اِبراهێمئے ایمانا شریکدار اَنت، پرچا که اِبراهێم ما سجّهێنانی پت اِنت.
من دیست هما هُکما که باید اِنت زِند بیاورتێن، په من مَرکی آورت.