7 چه درۆگێن بُهتامجَنیا پَهرێز کن. بێگُناه و راست و بَرهَکّێن مردما مَرکئے سِزا مدئے. چێا که من ناهَکّێن مردما بێگُناه هسابَ نکنان.
گڑا اِبراهێم نزّیکّ آتک و گوَشتی: ”تئو په راستی پهرێزکارا هم گۆن بدکارا رۆپئے و برئے؟
منا چه پرێبئے راهان دور بدار، منی سرا رهم کن و شَریَتا منا بِدئے.
آیانی ٹۆلی پهرێزکارانی هلاپا همدست و همکارَ بنت و بێگناهان مرکئے سزا دئینت.
مردم مَکُش.
وتی همساهگئے هلاپا درۆگێن شاهدی مدئے.
”درۆگێن هال شِنگ مکن. گۆن بَدکاران همکاری مکن و درۆگێن شاهدی مدئے.
گۆن هزاران نَسلا وتی مِهرا برجاهَ داران و رَدکاری و سَرکشّی و گناهانَ بَکشان بله رَدکاریا بے سِزایا گوَزگَ نئیلان. پت و ماتانی رَدکاریانی سِزایا چُکّ و نُماسگانَ دئیان، تان سئیمی و چارمی نَسلا.“
سپاهیگان هم چه آییا جُست گپت: ”ما چے بکنێن؟“ پَسّئوی دات: ”په زۆر چه کَسێا زَرّ مگرێت و کَسێئے سرا درۆگێن تُهمت مجنێت. وتی مُزّئے سرا گُزران بکنێت.“
هُدائے کَهر و گَزب چه آسمانا زاهِرَ بیت و مردمانی سجّهێن بێهُدایی و بَدکاریانی سرا کپیت، که گۆن وتی رَدکاریان، راستیئے راها لَگَتمالَ کننت.
چه هر ڈئولێن بدیا دور ببێت.