14 بله اگن کَسێا په زانت یَکّێئے سرا اُرش کرت و کُشتی، آییا منی کُربانجاها هم پَناه نێست. چه اۆدا هم دَری کن و مَرکئے سِزایی بدئے.
وتی هزمتکارا چه گُروناک و پُرکِبرێن کار و کِردان بدار، مئیل که منی سرا بالادست ببنت. هما وهدا تمان و بےائیبَ بان و چه هر مزنێن گناها پاک.
هرکَسا که وتی پت یا مات جت، آییئے سِزا مَرک اِنت.
هُدائے کَهر و سِزا هاس هما مردمانی سرا کپیت که وتی جسمئے مهارِش سِلّ و ناپاکێن واهگانی تها یله کرتگ و هچّ واک و کدرتا نمَنّنت و مانَ نئیارنت. همینچُک تَمَرْد و پُرکِبر اَنت که چه آسمانی زۆرمندانی سُبکّ کنگا تُرسِش نێست.