پِرئونا گوَشت: ”باندا.“ موسّایا گوَشت: ”اَنچُشَ بیت که تئو گوَشئے. پُگُل چه تئو و تئیی لۆگان، چه تئیی هِزمتکار و مردمان دورَ بنت و تهنا کئورا جَلّنت، تانکه تئو بزانئے که مئے هُداوندێن هُدائے مَٹّ نێست.“
من شمارا کَڈّنَ کنان و گوَشان که چه کئیا بتُرسێت. چه هماییا بتُرسێت که کُشتَ کنت و کُشگا رَند دۆزها دئور دئیگئے واکی هم هست. هئو! من شمارا گوَشان که چه هماییا بتُرسێت.
کئے اِنت که چه تئو نتُرسیت، او هُداوند! کئے اِنت که تئیی ناما شئوکتَ ندنت؟ چێا که تهنا تئو پاک ائے. سجّهێن کئومَ کاینت و تئیی بارگاها ترا پرستشَ کننت، چێا که تئیی آدلێن کار زاهر بوتگاَنت.“
چه اے چارێن سَهداران هر یکّێا شش بانزُل و هر نێمگا چمّ پِر اَت، بانزُلانی چێرا هم. اے هچّ بسَّ نکننت و شپ و رۆچ گوَشگا اَنت: ”پاک اِنت، پاک اِنت، پاک اِنت، پُرواکێن هُداوندێن هُدا پاک اِنت، هما که هست بوتگ، هستاِنت و آیگی اِنت.“