18 هما که انسانێئے ڈئولا اَت، منا پدا دستی جت و زۆرمندی کرت.
هر وهدا که ترا گوانکُن جتگ تئو منا پَسّئو داتگ، منی دل مزن کرتگ و منا زۆر و واک بَکشاتگ.
پدا دستێا منا دست جت، چستی کرت و منا لرزۆکێن دست و کۆنڈانی سرا اۆشتارێنتی.
پوره انسانئے ڈئولێنێا منی لُنٹ دست پِر کرتنت. گڑا من وتی دپ پَچ کرت و گۆن هماییا که منی دێما اۆشتاتگاَت، هبر کنگا لگِّتان. گوَشتُن: ”او منی واجه! اے شُبێنا منا سکّ پَدَرد کرتگ و هچّ زۆر و واکُن نێست.
وهدے منِ دانیال شُبێنا چارگا اَتان، من سرپد بئیگئے جُهد کرت ته دیستُن که منی دێما چیزّے اۆشتاتگ که پوره انسانێئے ڈئولا اِنت.
هما وهدا که آ گۆن من هبرا اَت من دێم په چێر وَپت و سکّ واب کپتان. آییا منا دست پِر کرت و اۆشتارێنت.
بله من په تئو دْوا کرت تان تئیی باور و ایمان زئوال مبیت. گڑا، وهدے پِر ترّت و پدا منی راها آتکئے، وتی براتانی دستا بگر و دِلبڈّی بدئے.“
هما وهدا، چه آسمانا پرێشتگے زاهر بوت و ایسّایی دلداری و دِلبڈّی دات.
پولُس اَنْتاکیَها کمّے وهدا مهتل بوت و پدا چه اۆدا در آتک و گَلاتیَه و پْریجیَها ترّ و تاب کنان، گۆن مریدان گِند و نِندیَ کرت و آیانی سِتک و باوَری مُهر و رێدگ کنانَ کرت.
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.