5 شاوولا جُست کرت: ”او واجه! تئو کئے ائے؟“ پَسّئوی دات: ”من ایسّا آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے.
چُکّا بچُکّێت چۆ مبیت که زهر بگیپت و شما راهئے نێما گار و بێگواه ببێت، چیا که آ اَناگت بْرانزَ گیپت. بَهتاور هما اَنت که آییئے مئیار و باهۆٹَ بنت.
بله پِتْرُسا پَسّئو تَرّێنت: ”نه، او هُداوند! من هچبر ناپاک و پلیتێن ورگ نئوارتگ.“
ما سجّهێن زمینا کپتێن، تئوارے اِشکتُن که اِبرانی زبانا منا گوَشگا اَت: ’شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟ تئو هما کاییگرێن گۆکئے پئیما ائے که شَتئے توسْک و تێزێن سُجّا لگتَ جنت و وتا تاوانَ دنت.‘
یکّ وهدے من هم باور کرتگاَت که ایسّا مَسیهئے نامئے نمَنّگ و آییئے مرید و مَنّۆگرانی آزار دئیگ، شَرّێن کارے.
بله اگن چه هُدائے نێمگا اِنت، شما اِشان داشتَ نکنێت. گڑا بزانێت که آ وهدا شمئے جنْگ گۆن هُدایا بیت.“ آییئے هبرِش مَنِّت،
شاوول زمینا کپت و تئوارے اِشکتی: ”شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟“
نون پاد آ و شهرا برئو. همۆدا گوَشنت ترا چِه کار کنگی اِنت.“
منَ نگوَشان که من اے چیزّ دستا آورتگ و نون سَرجم و کامِلێن مردمے آن، بله جُهدَ کنان که منا هما چیزّ دَست بکپیت که په آییا ایسّا مَسیها منا دَست گِپتگ.
هر چُنت که پێسرا کُپر کنۆک، آزار دئیۆک و شِدّتیێن مردمے اَتان، بله هُداوندا منی سرا رَهم کرت، چێا که من چه وتی ناباوریا زانَگا نهاَتان که چے کنگا آن.