5 ”من یاپائے شهرا دْوا کنگا اَتان، منا شُبینگ بوت و گۆن اِلهامے دیستُن که چه آسمانا مزنێن پَرزۆنَگپئیمێن چیزّے چه هر چارێن لَمبان اێر آیانا دێم په من پێداک اِنت.
رَندا وهدے اورشَلیما آتکان، یکّ رۆچے په دْوایا مزنێن پرستشگاها شتان، دْوائے وهدا منا شُبێن و اِلهامے رَست.
دَمِشْکئے شهرا، هَنّانیا نامێن مریدے جَهمنند اَت. شُبێن و اِلهامێا، هُداوند په آییا زاهر بوت و گوَشتی: ”او هَنّانیا!“ آییا جواب تَرّێنت: ”جی، منی واجه!“
یاپائے شهرا، مریدے هستاَت که نامی تَبیتا اَت (یونانی زبانا ”دُرکاس“ گوَشگَ بیت، بزان ”آسْک“). آ باز نێککارێن جنێنے اَت و هر وهدا نێزگارێن مردمی کُمکّ و مَدَت کرتگاَتنت.
یاپائے شهر چه لُدَّها نزّیکّ اَت. وهدے یاپائے نندۆکێن مرید سهیگ بوتنت که پِتْرُس لُدَّهئے شهرا اِنت، آیان دو مردم راه دات و مِنّتگیریاِش کرت که پِتْرُس زوتّ آیانی کِرّا بیئیت.
اے هال، سجّهێن یاپائے شهرا شِنگ بوت و بازێن مردمێا هُداوندئے سرا باور کرت.