تانکه سجّهێن مردم هما ڈئولا که پتا اِزَّتَ دئینت، چُکّا هم اِزَّت بدئینت. کَسے که چُکّا اِزّتَ ندنت، پتا هم اِزّتَ ندنت، چێا که چُکّئے دێم دئیۆک پت اِنت.
تهنا اے چیزّ نه، وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے پَجّاه آرگئے گَنجئے دێما، من هر چیزّا تاوانے سرپدَ بان، چێا که من په هماییئیگی اے سجّهێن یله داتنت. من اِشان بَسّ گَند و گَسَڑ سرپدَ بان که منی کَٹّ تهنا مَسیه ببیت و
او براتان! هَکّێن گپّ اِش اِنت که ما باید اِنت مُدام په شما هُدائے شُگرا بگرێن، چێا که شمئے ایمان رۆچ په رۆچ رُدان اِنت و په یکدومیا شمئے سجّهێنانی مِهر هم گێش بئیان اِنت.
آییا گۆن وتی هُدایی واک و کدرتا، مارا هر زلوریێن چیزّ په اَنچێن زِندێا داتگ که هُدایا پسند اِنت. اے چیزّ مارا چه هماییئے پَجّاه آرگا رَستگ که گۆن وتی نێکی و شان و شئوکتا مارا گْوانکی جتگ.
هما مردم که گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے زانگ و پجّارگا چه اے دنیائے سِلکاریانَ رَکّنت، اگن پدا هما سِلکاریانی تۆکا بکپنت، رندی هالِش چه پێسریگێنا هم گنترَ بیت.