5 چێا که شما درُست رُژنئے چُکّ اێت، رۆچئے چُکّ اێت. ما شپئے چُکّ نهاێن، تهاریئے چُکّ نهاێن.
واهندا وتی لُچّ و دُزّێن هسابدار شاباش گوَشت، که آییا اے کار، گۆن اَگلمندی کرتگاَت. چێا که اے وهدئے چُکّ گۆن وتی زمانگئے مردمان دنیایی گیر و دارانی در برگا، چه نورئے چُکّان بزان هُدایی مردمان آکِلتر اَنت.
تانکه رُژن گۆن شما گۆن اِنت، رُژنئے سرا ایمان بیارێت که رُژنئے چُکّ ببێت.“ ایسّایا اے هبر کرتنت و چه آیانی کِرّا شت و چێر و اَندێم بوت.
ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگاَنت.‘
بله ما که رۆچئے چُکّ اێن، ما هُژّار ببێن، ایمان و مِهرا چۆ سێنَگپۆشا ببندێن و نجاتئے اُمێتا چۆ جنگی کُلاها سرا بکنێن.
بله پدا هم په شما نۆکێن هُکمے نبیسگا آن که اِشیئے راستی، چه شما و آییا پَدّرَ بیت. چێا که تهارۆکی گارَ بیت و راستێن رُژن همے انّون دْرپشگا اِنت.